Bill Bruford

Στροφή στη τζαζ

Το ξεκίνημα της προσωπικής καριέρας του σπουδαίου βρετανού ντράμερ Bill Bruford

Ο Bill Bruford είναι ένας από τους πολλούς μουσικούς που πέρασαν από το ροκ στη τζαζ, αλλά ένας από τους ελάχιστους που κατάφεραν να κάνουν και στα δύο μεγάλο όνομα και καριέρα. Ήταν μέλος σε τρία από τα πιο πετυχημένα συγκροτήματα του προοδευτικού ροκ (Yes, Genesis, King Crimson), ενώ το συγκρότημά του Earthworks για μια εικοσαετία παραμένει ένα από τα καλύτερα τζαζ σύνολα που προέρχονται από τη Βρετανία. Η εταιρεία του Winterfold μας προσφέρει τώρα την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το ξεκίνημα της προσωπικής πορείας του ντράμερ, κυκλοφορώντας 4 άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν την πολύ παραγωγική περίοδο από το 1977 ως το 1979. Περίοδο κατά την οποία ο Bruford βρισκόταν στο στάδιο της μετάβασης προς τη τζαζ και τα στοιχεία του αρτ ροκ ήταν πολύ έντονα στη μουσική του.

Στο ντεμπούτο του “Feels Good To Me” (1977) το γκρουπ του περιλάμβανε τον κημπορντίστα Dave Stewart, που είχε παρόμοια «προϋπηρεσία» με εκείνον (έχοντας διατελέσει μέλος των Egg και των Hatfield and the North), τον Alan Holdsworth, έναν από τους μεγαλύτερους μάστερ της ηλεκτρικής φιούζον κιθάρας, που είχε πρόσφατες συνεργασίες με τους Soft Machine και τον Tony Williams και τον δεξιοτέχνη του ηλεκτρικού μπάσου Jeff Berlin, που είχε αποφοιτήσει πρόσφατα από το Berklee. Συμμετείχαν ακόμη η τραγουδίστρια Annette Peacock και ο σπουδαίος στυλίστας του φλούγκελχορν Kenny Wheeler. Ο απόηχος του προοδευτικού ροκ είναι εμφανέστατος και στον τρόπο παιξίματος του Bruford, αλλά και στον τρόπο που συνέθετε και δομούσε τη μουσική του, ενώ ο Holdsworth και ο Berlin (ο δεύτερος φανερά επηρεασμένος από τον Jaco Pastorius) είχαν από τότε διαμορφώσει τον προσανατολισμένο στο φιούζον ήχο τους. Στο “One Of A Kind” (1979) το γκρουπ παραμένει με την ίδια ακριβώς σύνθεση. Μετά από δύο χρόνια μαζί το κουαρτέτο ακούγεται πιο δεμένο και πειραματίζεται πιο ελεύθερα με το φιούζον, ενώ ο Holdsworth και ο Berlin σχηματίζουν ένα εκπληκτικό δίδυμο βιρτουόζων με ταχύτητες που κόβουν την ανάσα.
Το “The Bruford Tapes” (1979) περιλαμβάνει μια επιλογή κομματιών από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν ζωντανά στη Νέα Υόρκη με ένα νέο μέλος στη σύνθεση του συγκροτήματος. Ο John Clark τα καταφέρνει πολύ καλά με τα πολύπλοκα θέματα του Bruford και καλύπτει με επάρκεια το ρόλο του σπουδαίου προκατόχου του στη θέση του κιθαρίστα, αν και ακολουθεί πιστά τους δρόμους που είχε ήδη ανοίξει εκείνος. Ο Berlin είναι και εδώ σε μεγάλη φόρμα. Η ποιότητα της ηχογράφησης είναι μάλλον μέτρια, αλλά για τους φίλους του ντράμερ αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, αφού θα το αντιμετωπίσουν σαν ντοκουμέντο που δίνει μια χορταστική γεύση των ζωντανών επιδόσεων του γκρουπ. Τέλος το “Gradually Going Tornado” (1979) παρά το ότι οι τέσσερις μουσικοί φτάνουν στο επίπεδο της άψογης επικοινωνίας και της εκτελεστικής τελειότητας είναι το πιο αδύναμο από τα άλμπουμ αυτά και ακούγεται σήμερα κάπως παρωχημένο με τα πομπώδη φωνητικά του Berlin (θυμίζουν πολύ τον Jack Bruce), πού είχε αναλάβει και το ρόλο του τραγουδιστή, είναι όμως ταυτόχρονα και ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας εποχής που έφτανε στο τέλος της. Κάθε άλμπουμ προσφέρει για μπόνους και ένα λάιβ κομμάτι, όχι υψηλής ηχητικής ποιότητας αλλά ενδεικτικό του κλίματος ενθουσιασμού που επικρατούσε στις συναυλίες του γκρουπ.

Και τα τέσσερα CD πωλούνται στον ιστότοπο του Bill Bruford www.billbruford.com

Έχω συνηθίσει να είμαι αουτσάιντερ
Ο Bill Bruford μας μιλά για την αρχή της σόλο καριέρας του

Ξεκίνησες να ηχογραφείς δικούς σου δίσκους όταν στη Βρετανία κυριαρχούσαν το πανκ και το νιου γουέιβ.  Πώς ήταν η ανταπόκριση του κοινού εκείνη την περίοδο που το αρτ ροκ είχε παρακμάσει και η τζαζ δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής;

Νομίζω ότι υπήρχε περίσσευμα καλής θέλησης από τον κόσμο που αγάπησε τους Yes και τους King Crimson, που με ενθάρρυνε να ακολουθήσω το ένστικτό μου και να παίζω αυτό που αισθανόμουν ότι έπρεπε να παίζω. Άνθρωποι σαν και μένα είναι πολύ τζαζ για τους ροκάδες και πολύ ροκ για τους φίλους της τζαζ. Έτσι το να είμαι «αουτσάιντερ», να ανήκω σε κάτι αλλά και κατά κάποιο τρόπο να είμαι ξένος με αυτό, δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα. Είναι μια γνώριμη κατάσταση για πολλούς μουσικούς. Όμως η μουσική μου βρήκε μεγάλη ανταπόκριση και οι πωλήσεις των δίσκων μου πήγαν πολύ καλά, ίσως επειδή αγοράστηκαν από λάθος ανθρώπους. Αλλά ούτως ή άλλως οι οπαδοί του πανκ και του νιου γουέιβ ούτε θα είχαν ιδέα ποιος είμαι.

Πώς νοιώθεις σήμερα ακούγοντας αυτές τις ηχογραφήσεις σου; Πόσο πετυχημένη πιστεύεις ότι ήταν αυτή η μίξη του ροκ με τη τζαζ;

Δεν συνηθίζω να κοιτάζω πίσω, δεν έχω να κερδίσω τίποτα. Είναι σαν να κοιτάς ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες και να παρατηρείς ότι όχι μόνο φορούσες το χειρότερο μπλου τζην του κόσμου αλλά και ότι δεν φαινόσουν να το έχεις πάρει είδηση. Νομίζω ότι οι πρώτες μου συνθετικές απόπειρες ήταν κάπως απλοϊκές και με μια τάση υπερβολής. Όταν έχεις σε ένα δίσκο σου μερικούς από τους καλύτερους αυτοσχεδιαστές του κόσμου είναι προτιμότερο να τους δίνεις άφθονο χώρο και να μη νοιάζεται ιδιαίτερα για τις παρτιτούρες. Όμως μου αρέσει ακόμη να ακούω το «One of a Kind» κυρίως για τα καταπληκτικά πράγματα που έκανε ο Alan Holdsworth.

Με τους Earthworks το συνθετικό σου στυλ είναι πολύ διαφορετικό. Η δημιουργία αυτού του γκρουπ το 1987 σηματοδοτούσε την πρόθεσή σου να προχωρήσεις σε έδαφος περισσότερο προσανατολισμένο στη τζαζ;

Ναι. Έπαιζα όμως και ηλεκτρονικά τύμπανα που είναι ένα εντελώς διαφορετικό όργανο, το οποίο κάνει κάποια πράγματα πολύ καλά και κάποια άλλα άσχημα. Είχαν φανταστικό ήχο (όπως σε κομμάτια σαν το “Bridge of Inhibition” και το “Up North”) αλλά σαν όργανο δεν ήταν πολύ ευέλικτο και εκφραστικό. Έτσι αυτά που έκαναν τα τύμπανα υπαγόρευαν και το συναίσθημα των συνθέσεων ως προς τη χροιά και τη δομή τους. Μου έπαιρνε πολύ χρόνο να διαμορφώσω κάποια ασυνήθιστα ηχητικά κολάζ στο όργανό μου (όπως στο ξεκίνημα του «Stromboli Kicks» από το «Dig») και μετά απλά να πω στους υπόλοιπους να παίξουν. Ό,τι και να έπαιζαν ακουγόταν περίφημα!  Αυτό ισχύει και για το τέσσερα CD των Earthworks με την αρχική τους σύνθεση. Τον Ιανουάριο του 2006 θα κυκλοφορήσουμε υλικό των Earthworks με μεγάλη ορχήστρα που θα έχει τον τίτλο «Earthworks Underground Orchestra». Όλα τα κομμάτια ακούγονται σήμερα σαν καινούρια.

Άποψη, 24/2/2006