Felipe Salles – Fernando Huergo – Ale Demogli – Leonardo E.M. Cioglia
Η τζαζ είχε συναντηθεί με το νότιο κομμάτι της αμερικάνικης ηπείρου ήδη από τη δεκαετία του ’30, όταν οι μεγάλες ορχήστρες άρχισαν να χρησιμοποιούν τους αφρο-κουβανέζικους ρυθμούς και να συνεργάζονται με λατινοαμερικάνους μουσικούς. Ο Mario Bauza έπαιζε στην ορχήστρα του Cab Calloway και o Juan Tizol (συνθέτης του Caravan και του Perdido) ήταν βασικό μέλος της Duke Ellington Orchestra. Η τεράστια επιτυχία που γνώρισε η ορχήστρα του Dizzy Gillespie έχοντας τον κουβανό Chano Pozo στα κρουστά, οδήγησε πολλούς άλλους μεγάλους leader (Stan Kenton, Gene Krupa, Woody Herman) να ακολουθήσουν παρόμοια βήματα, αλλά κι αντίστροφα μουσικούς της τζαζ να παίξουν σε λατινοαμερικάνικες ορχήστρες. Η τζαζ σάμπα και η μπόσα νόβα του Stan Getz και η συνεργασία του με τον Joao Gilberto, τον Antonio Carlos Jobim, τον Laurindo Almeida, τον Luis Bonfa και την Astrud Gilberto ήταν το ξεκίνημα της συνεχούς αλληλεπίδρασης ανάμεσα στη τζαζ και τη βραζιλιάνικη μουσική.
Συνεχίστε την ανάγνωση ‘Προς μια νέα λάτιν τζαζ’