«Άλλοι ήχοι» από την Ελβετία

Περιδιαβάζοντας τους σημερινούς καταλόγους ιστορικών εταιρειών όπως η Verve και η Blue Note θα ‘λεγε κανείς ότι ο χρόνος έχει σταματήσει εδώ και καιρό για τη τζαζ. Σε ολόκληρο τον κατάλογο της Verve ως νεότερους τζαζ καλλιτέχνες βλέπουμε τον Kurt Rosenwinkel και τον Brian Blade (και οι δυο τους ένα μόλις βήμα πριν τα 40), ενώ ανάμεσα στα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Blue Note το 2008 θα δυσκολευτούμε να εντοπίσουμε κάτι από σχετικά νέο όνομα εκτός από τα άλμπουμ του Aaron Parks και του Lionel Loueke. Ακόμη και ο Greg Osby μετά από μια συνεχώς ανοδική πορεία δύο δεκαετιών και 15 CD στη Blue Note, δεν είδε το συμβόλαιό του να ανανεώνεται και συνεχίζει πια με δική του εταιρεία.

Σύμφωνα με το Nielsen SoundScan, το επίσημο σύστημα μέτρησης των μουσικών πωλήσεων σε Αμερική και Καναδά, που τροφοδοτεί τους πίνακες του Billboard, το 2008 οι πωλήσεις άλμπουμ (συμπεριλαμβανομένων CD και downloading) στις Ηνωμένες Πολιτείες μειώθηκαν κατά 14% και από το 2000 μέχρι σήμερα συνολικά κατά 45%. Φαίνεται λοιπόν να υπάρχουν δύο επιλογές για τη μεγάλη πλειοψηφία των καλλιτεχνών της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Όσοι έχουν και εμπορικό ταλέντο αλλά και την υπομονή να αναλώσουν ένα σημαντικό μέρος του χρόνου τους στο μανατζάρισμα του εαυτού τους τραβούν μόνοι το δρόμο τους. Οι υπόλοιποι αν είναι τυχεροί βρίσκουν φωνή μέσα από τις ανεξάρτητες εταιρείες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ιαπωνίας, όπως η ισπανική Fresh Sound, η πορτογαλέζικη Clean Feed, οι αμερικάνικες Palmetto, Arabesque, CIMP, Playscape και Cadence, η δανέζικη Calibrated, η ελβετική Hat Hut και οι νεότερές της Brambus και Altrisuoni.

Garry Dial – Terre Roche

Garry Dial – Terre Roche: “US AN’THEM” (Self published)
Γνωστοί από παλιά, αν και από διαφορετικούς χώρους, ο πιανίστας Garry Dial και η τραγουδίστρια Terre Roche, βρέθηκαν έξω από τα σχήματα με τα οποία πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους (το ντούο με τον σαξοφωνίστα Dick Oatts ο πρώτος, το οικογενειακό φολκ συγκρότημα The Roches η δεύτερη) για να υλοποιήσουν μαζί μια πρωτότυπη ιδέα που συνέλαβαν πριν από πολλά χρόνια. Σκέφτηκαν να φέρουν κοντά τις μουσικές όλου του κόσμου συγκεντρώνοντας σε ένα άλμπουμ τους εθνικούς ύμνους από διάφορες χώρες, ερμηνεύοντας τους με εντελώς δικό τους τρόπο και καλώντας να συμμετάσχουν μουσικοί κάθε εθνικότητας.

Anne Mette Iversen

Anne Mette Iversen: “Best of the West / Many Places” (bjurecords)
Ένα από τα χαρακτηριστικά που παρατηρούμε πολύ συχνά στις δουλειές των ευρωπαίων μουσικών της τζαζ είναι η διάθεσή τους να ταιριάξουν στοιχεία της κλασικής και γενικότερα της ευρωπαϊκής μουσικής με την αφροαμερικάνικη παράδοση. Αυτή η προσπάθεια διακρίνεται καθαρά στο καινούριο διπλό άλμπουμ της δανέζας Anne Mette Iversen, που παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρότζεκτ σε κάθε CD.

Charles Pillow

Charles Pillow: “The Planets” (ArtistShare)
Έχοντας στο ενεργητικό του μια μεγάλη δισκογραφία σαν session μουσικός δίπλα σε καλλιτέχνες από πολλά είδη, ο Charles Pillow εδώ και μερικά χρόνια πειραματίζεται με ρεπερτόριο από την κλασική μουσική, διακινδυνεύοντας στο θέμα του σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται. Στο “Pictures at an exhibition” (ArtistShare) απέδωσε σε ελεύθερη διασκευή το γνωστό έργο του Μουσόρσκι. Το καινούριο του CD “The Planets”, ένα ακόμη κόνσεπτ άλμπουμ, είναι εμπνευσμένο από το ομότιτλο έργο του Gustav Holst.

Drori Mondlak

Drori Mondlak: “Point in Time” (Lilypad Music)
Κύριο μότο του ντράμερ Drori Montlak είναι ότι η μουσική πηγάζοντας από την καρδιά του δημιουργού και στοχεύοντας στην καρδιά του συνεργάτη πάνω στη σκηνή και φυσικά του ακροατή, δημιουργεί ένα διαρκή κύκλο επικοινωνίας. Σ’ αυτό το δημιουργικό κύκλο αφιερώνει τον καινούριο του δίσκο, όπου τον ακούμε με την αυστριακή Karolina Strassmayer (άλτο, φλάουτο) και τον Cary DeNigris (κιθάρα), που παίζουν σε σταθερή βάση μαζί του και με τον βετεράνο μπασίστα Steve LaSpina (Stan Getz, Phil Woods, Jim Hall).