Todd Marcus

Todd Marcus: “Inheritance” (Hipnotic records)

Είναι πολύ συνηθισμένο οι σαξοφωνίστες και οι κλαρινετίστες να παίζουν και μπάσο κλαρινέτο (με πρώτο και καλύτερο τον Eric Dolphy φυσικά, και άλλους εξαιρετικούς αυτοσχεδιαστές όπως ο David Murray, ο Gebhard Ullmann, ο Don Byron και ο James Carter, για να θυμηθούμε μερικούς), αλλά δε συναντάμε συχνά μουσικούς που να το έχουν ως αποκλειστικό ή ως το βασικό τους μέσο έκφρασης. Ο Todd Marcus από τη Βαλτιμόρη, που επέλεξε αυτό το όργανο ακούγοντας -ποιον άλλον- τον Eric Dolphy, λέει ότι θέλει να το οδηγήσει σε νέο έδαφος, μιας και ο συνήθης του ρόλος είναι να προσθέτει χρώμα σε μια ορχήστρα ή να είναι ένα πνευστό για ελεύθερο αυτοσχεδιασμό στην αβάν γκαρντ.

Tο “Inheritance”, που είναι το δεύτερο άλμπουμ του (το πρώτο είχε κυκλοφορήσει πριν από 6 χρόνια), όπως λέει κι ο τίτλος που επέλεξε, είναι αφιερωμένο στην κληρονομιά του: την παράδοση της τζαζ που αγάπησε στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε, και την αιγυπτιακή καταγωγή του. Ισοκατανέμει λοιπόν το υλικό του σε δύο κατευθύνσεις, δείχνοντας τα πληθωρικά συνθετικά και εκτελεστικά του προσόντα. Με τρία δικά του κομμάτια και τις διασκευές στο “Bye Bye Blackbird” και στο “Epistrophy” ακολουθεί ξεκάθαρα τις σταθερές του post bop, ενώ παράλληλα με πέντε ακόμη δικές του συνθέσεις επιχειρεί να συναντήσει και τις ανατολίτικες ρίζες του και συμβολικά φωτογραφίζεται στο εξώφυλλο του CD μπροστά από αιγυπτιακές παραστάσεις στο μουσείο Penn της Philadelphia. Τα δύο rhythm section που χρησιμοποιεί, με πιανίστα τον Xavier Davis και ντράμερ τον Eric Kennedy το πρώτο και αντίστοιχα τον George Colligan και τον Warren Wolf το δεύτερο, έχουν κοινό παρονομαστή τον μπασίστα Eric Wheeler, ενώ σε τρία κομμάτια συμμετέχει και ο Don Byron. Στο “Inheritance”, που είναι μια παραλλαγή του “Mr. Day” του Coltrane, στο “Epistrophy” και στο γρήγορο μπλουζ “The Adventures Of Kang And Kodos” ο Marcus σουινγκάρει με φοβερή ενέργεια με μακριές ακολουθίες από όγδοα. Στο μεγαλύτερο μέρος της λυρικής σουίτας “Harod”, το ενδιαφέρον εστιάζεται στις ερωταπαντήσεις ανάμεσα στον Marcus και τον Byron. Τέλος στο “Blues For Tahrir” το μπάσο κλαρινέτο και το πιάνο του Colligan με όμορφο σολάρισμα μάς ξεναγούν στη φημισμένη πλατεία του Καΐρου πάνω σε ένα υπνωτιστικό τέμπο και αντίθετα σε πολύ μεγάλες ταχύτητες στο “Wahsouli” ο Marcus συνδυάζει το δυνατό σουίνγκ με το ανατολίτικο φίλινγκ.

επαφή: www.toddmarcusjazz.com

My generation with a Who

Σύρος, άνοιξη του 1983. Σε μια ανάπαυλα από τη φοιτητική ζωή της Αθήνας τριγυρνώντας στην κεντρική πλατεία του νησιού, είδα τον αδελφό μου να κατευθύνεται βιαστικά προς το λιμάνι με το “Quadrophenia” ανά χείρας. Είχε εντοπίσει τον Pete Townshend έξω από ένα τουριστικό σκάφος και πήγαινε να του το υπογράψει. Τον ακολούθησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Στο πρόσωπο που αντίκρισα στην προκυμαία αναγνώρισα αμέσως τον ηγέτη των Who. Η όλη του εμφάνιση όμως είχε ελάχιστη σχέση με την επιβλητική φιγούρα που είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου, με τα τεράστια άλματα που έκανε με τη Gibson του έχοντας ορθάνοιχτα τα πόδια και με τη θεαματική κίνηση του χεριού του που χτυπούσε με δύναμη τις χορδές της, έχοντας διαγράψει στον αέρα 360 μοίρες. Και παρόλο που, όπως συνειδητοποιώ τώρα, δεν είχε κλείσει ακόμη τα τριάντα οκτώ, στα μάτια μου φαινόταν σαν ένας κουρασμένος μεσήλικας. Μέσα στα λίγα λεπτά που μείναμε κοντά του, βγήκαμε μαζί δυο φωτογραφίες, έβαλε μια φαρδιά υπογραφή και ένα best wishes πίσω από την πλάτη του νεαρού με τη βέσπα στο εξώφυλλο του δίσκου και καθώς έκανε χειραψία με δυο-τρεις ακόμη φίλους που βρέθηκαν εκεί, μου φάνηκε πως τον άκουσα να μουρμουρίζει “the new anarchists”.

Πριν από λίγες μέρες αγόρασα την αυτοβιογραφία του “Who I am”. Ενστικτωδώς ξεφύλλισα αμέσως τις σελίδες μετά τη μέση του βιβλίου, ψάχνοντας τις αναμνήσεις του από το 1983, αν και ήμουν βέβαιος ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει κάποια αναφορά στη σύντομη παραμονή του στο νησί. Η παράγραφος στο τέλος του κεφαλαίου “The last drink”, που αναφερόταν σε μια περίοδο κατά την οποία προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις εξαρτήσεις του, με διέψευσε: «Είχα βρει ένα σκάφος στη Μαγιόρκα, ένα παλιό Herd Mackenzie φτιαγμένο στη Σκωτία, με μήκος 65 πόδια που λεγόταν Ferrara, που ήταν ικανό να διανύσει μερικές χιλιάδες μίλια. Η πρώτη μας περιπέτεια ήταν στα ελληνικά νησιά. Πετάξαμε στην Αθήνα για να το βρούμε, και ταξιδέψαμε ανατολικά σε δυο-τρία νησιά, ώσπου έπιασε δυνατός αέρας και αποκλειστήκαμε στο νησί της Σύρου. Η Minta (σημ.: η δωδεκάχρονη τότε κόρη του) έκανε επίδειξη της ικανότητάς της στις γλώσσες, μιλώντας με τον πωλητή σε ένα τοπικό μαγαζί καπνού, σε βασικά ελληνικά που είχε μάθει μέσα σε λίγες ώρες. Αισθανόμουν ότι ξεκινούσα μια νέα ζωή στην οποία οι απολαύσεις μου, αν δεν ήταν αυστηρά συμβατικές, τουλάχιστον δεν θα δημιουργούνταν με τεχνητό τρόπο». 

Jazz & Tzaz, Μάρτιος 2013