Dominic Duval

Η ζωή αρχίζει στα πενήντα
Όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο ο Dominic Duval είχε ήδη ξεπεράσει τα πενήντα. Από τότε μέχρι σήμερα, μέσα σε μια μόλις δεκαετία κατάφερε να έχει στο ενεργητικό του μερικές δεκάδες ηχογραφήσεων και να γίνει ένας από τους πιο δραστήριους μουσικούς της φρη τζαζ. Γεννήθηκε το 1944 στη Νέα Υόρκη σε μια οικογένεια εργατών που μετανάστευσαν από την ανατολική Ευρώπη. Ξεκίνησε από πολύ μικρός να παίζει σαξόφωνο μέχρι που κατάλαβε ότι το όργανο αυτό δεν του ταίριαζε και το γύρισε στο μπάσο. Στα δεκαέξι του, προσβλέποντας σε νέες συγκινήσεις, κατατάχθηκε στο στρατό, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια, υπηρετώντας για ένα διάστημα και στο Βιετνάμ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 έκανε προσπάθειες να επιστρέψει στη μουσική, αλλά δεν ήταν η καλύτερη περίοδος για τη τζαζ. Απογοητεύτηκε. Έγινε εργάτης, έκανε οικογένεια, δούλεψε σκληρά για να μεγαλώσει τα πέντε του παιδιά. Στην ουσία όμως δεν παράτησε ποτέ τη μουσική. Άκουγε συνεχώς, μελετούσε, τζαμάριζε όποτε του δινόταν η ευκαιρία με άσημους τότε μουσικούς. Τον Patience Higgins, τον Mark Whitecage, τον νεαρό Dave Douglas. Ένα ντέμο που έστειλε το 1995 στον Robert Rusch (δημοσιογράφο, παραγωγό και ιδρυτή της εταιρίας Cadence και του περιοδικού με το ίδιο όνομα) που μόλις είχε ξεκινήσει τη νέα του εταιρία CIMP, του άνοιξε το δρόμο. Σε λίγο είδε τις ηχογραφήσεις του να κυκλοφορούν η μια μετά την άλλη. Έγινε μέλος στο γκρουπ του Cecil Taylor, άρχισε να παίζει σε μόνιμη βάση με μουσικούς όπως ο Joe McPhee, ο Marshall Allen, ο Steve Swell, ο Herb Robertson, ο Paul Lytton, ο David S. Ware και να εμφανίζεται με δικά του διαφορετικά σε μέγεθος και δομή γκρουπ. Οι περισσότερες δουλειές του κυκλοφορούν από την CIMP, την Cadence και τη Leo. Πέντε από αυτές, καθεμιά και με άλλο σχήμα, ήλθαν στο φως τους τελευταίους μήνες.

Andreas Hagiioannu

Andreas Hagiioannu: “Far & Wide” (Impala Marque Records)
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας κιθαρίστας που παίζει με το κλασικό guitar trio, μένοντας πιστός σε αυτά που έμαθε από τους μεγάλους της δεκαετίας του ’50; Όχι πολύ φαντάζομαι, τουλάχιστον από άποψη πρωτοτυπίας. Δεν ακούμε όμως μόνο τους πρωτοπόρους και υπάρχει πάντα χώρος για όσους κινούνται σε γνωστό έδαφος, αρκεί να το κάνουν με ειλικρίνεια και στυλ. Ο Andreas Hagiioannu, που είναι έλληνας στην καταγωγή, αλλά γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αγγλία, είναι απόλυτα πειστικός ως προς τις προθέσεις του. Ξεκίνησε (όπως οι περισσότεροι κιθαρίστες) από το ροκ, μελέτησε κλασική κιθάρα, πέρασε στο φιούζον, για να ανακαλύψει τελικά αυτούς που καθόρισαν περισσότερο το παίξιμό του, τον Kenny Burrell, τον Jimmy Raney, τον Joe Pass και τον Tal Farlow.

Froy Aagre

Froy Aagre Offbeat: “Countryside” (AIM Records)
Καθαρά ευρωπαϊκή η άποψη της Froy Aagre για τη τζαζ. Δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο λυρικό στοιχείο παρά στο μπλουζ αίσθημα και περισσότερο βάρος στην αρμονική πλοκή παρά στο δυνατό ρυθμικό ντράιβ.

Yaron Herman

Yaron Herman: “A Time for Everything” (Laborie)
Θα μπορούσε να φορά τη φανέλα της Μακάμπι, αν δεν είχε σταματήσει το μπάσκετ στα δεκάξι του εξαιτίας ενός τραυματισμού. Ο αναπάντεχος αποχαιρετισμός στον αθλητισμό τον έκανε να ασχοληθεί με τη μουσική και άρχισε τα μαθήματα πιάνου. Σε δυο μόλις χρόνια ο Yaron Herman ήταν έτοιμος να συνεχίσει τις σπουδές του στο Berklee της Βοστόνης. Αλλά το ανταγωνιστικό πανεπιστημιακό περιβάλλον τον απώθησε και δύο μήνες μετά βρισκόταν ήδη εν πτήσει προς Τελ Αβιβ με ενδιάμεσο σταθμό το Παρίσι. Μια χιονοθύελλα ανάγκασε το σκάφος να διανυκτερεύσει εκεί. Μετά από μια βόλτα στην πόλη ο νεαρός πιανίστας βρέθηκε σε ένα τζαμ σέσιον, ανέβηκε στη σκηνή και έπαιξε το “Whisper Not” του Benny Golson. Του πρότειναν να μείνει για λίγες μέρες και να παίξει με ένα σχήμα που είχε μείνει από πιανίστα. Σε λίγο καιρό, μόνιμος κάτοικος του Παρισιού πλέον, ηχογραφούσε το πρώτο του CD με ένα ντούο που σχημάτισε με τον ντράμερ Sylvain Ghio, και το 2005 το σόλο πιάνο άλμπουμ “Variations”.