David Helbock

Σόλο πιάνο πρότζεκτ

Τον γνωρίσαμε την άνοιξη του 2009, όταν εμφανίστηκε στο Θέατρο Απόλλων με το HDV Trio. To σχήμα αυτό είχε παρουσιάσει μια ιδιαίτερη άποψη για το πιάνο τρίο, το πιο συνηθισμένο σε δομή μικρό σύνολο της τζαζ (πιάνο, κοντραμπάσο, τύμπανα), που βασιζόταν στη συνεχή αλληλεπίδραση των τριών οργάνων, στη χρήση ηλεκτρονικών και σε ένα συνδυασμό επιρροών από τζαζ, κλασική και αβάν γκαρντ, αλλά και από προσωπικότητες άλλων μορφών τέχνης όπως οι ζωγράφοι Salvador Dali και Frida Kahlo και ο αυστριακός ποιητής Erich Fried.. Αυτή τη φορά ο πολυβραβευμένος David Helbock ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου με μόνη συντροφιά το ακουστικό πιάνο.

Ο εικοσιοκτάχορνος αυστριακός πιανίστας είναι ένα από τα μεγάλα ταλέντα της τζαζ στην Ευρώπη. Από το 1998 μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 10 άλμπουμ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το βραβείο σόλο τζαζ πιάνου  στο Μοντρέ της Ελβετίας το 2007 και το 2010 (τη δεύτερη φορά απέσπασε και το βραβείο κοινού) και ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της Αυστρίας, το “Outstanding Artist Award”, το 2011. Εκτός από εξαιρετικός πιανίστας ο David Helbock έχει και ένα ξεχωριστό χάρισμα στη σύνθεση. Χάρισμα που τον οδήγησε να συμμετάσχει στο “One-Yearcompositionalproject”, γράφοντας για μια ολόκληρη χρονιά καθημερινά ένα νέο κομμάτι και εκδίδοντας έναν τόμο 600 σελίδων με δικές του συνθέσεις με τον τίτλο “MyPersonalRealbook”. Έχει εμφανιστεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας και πριν από λίγους μήνες έπαιξε σε δύο από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, στο Σαντιάγο της Χιλής και στην Πόλη του Μεξικού. Το καινούριο του CD, στο υλικό του οποίου θα στηριχτεί κατά κύριο λόγο η συναυλία, κυκλοφορεί το Σεπτέμβριο.

http://www.davidhelbock.com

Συνέντευξη με τον David Helbock

Στην προηγούμενη εμφάνισή σου στο Θέατρο Απόλλων είχες παίξει με το HDVTrio, ένα γκρουπ που βασίζεται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών πάνω στη σκηνή. Πώς είναι όταν παίζεις σόλο πιάνο, οπότε δεν υπάρχει αυτού του είδους η αλληλεπίδραση;

Θα έλεγα ότι όταν παίζεις μόνος υπάρχει ένα είδος αλληλεπίδρασης με τον εαυτό σου, με τα συναισθήματά σου με τη διάθεση που έχεις τη συγκεκριμένη μέρα, αλλά και με το ακροατήριο και με τον ίδιο το χώρο που παίζεις. Έτσι μιας και το Θέατρο Απόλλων είναι ένας ξεχωριστός χώρος, θα πρέπει με κάποιο τρόπο είμαι σε επικοινωνία μαζί του και σίγουρα θα παίξω διαφορετικά από ό,τι αν έπαιζα κάπου αλλού.

Ο Jean–MichelPilc έχει πει ότι όταν παίζεις σόλο δεν παίζεις απλά πιάνο, αλλά διευθύνεις μια ορχήστρα, της οποίας οι μουσικοί βρίσκονται όλοι μέσα στο κεφάλι σου και στα δάκτυλά σου. Τι πιστεύεις εσύ?

Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να παίζεις πιάνο και κανένας από αυτούς δεν είναι σωστός ή λάθος. Τους δοκιμάζω όλους. Βέβαια μερικές φορές μπορείς να προσπαθήσεις να αντικαταστήσεις μια ολόκληρη μπάντα και κάποιες άλλες να παίξεις πολύ απλά και να αφήσεις το πιάνο να τραγουδήσει ένα κομμάτι ή να δεις το πιάνο σαν 88 τύμπανα (σημ. εννοεί τα 88 πλήκτρα του) και να παίξεις πιο ρυθμικά.

Θα ήθελες να μας μιλήσεις για το υλικό που θα παίξεις στην εμφάνισή σου στη Σύρο;

Το Σεπτέμβριο πρόκειται να κυκλοφορήσει από τη βερολινέζικη εταιρεία Traumton το καινούριο μου CD με τον τίτλο «Purple». Θα παίξω αρκετά κομμάτια από αυτό το CD, που περιλαμβάνει διασκευές τραγουδιών του διάσημου ποπ καλλιτέχνη Prince. Θα ακούσετε λοιπόν επιτυχίες του Prince όπως το «Kiss» ή το «Purple Rain», παιγμένες στο πιάνο με το δικό μου στυλ, αλλά και κάποια παλαιότερα δικά μου κομμάτια.

Στις αρχές του χρόνου είχες την ευκαιρία να εμφανιστείς σε δύο από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής. Πώς αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι  μπροστά σε τόσο πολυπληθή ακροατήρια;

Υπάρχει φυσικά τεράστια ενέργεια μέσα σε ένα μεγάλο ακροατήριο και μπορείς να την αισθανθείς και να παίξεις μαζί της. Το Μάρτιο έπαιξα με το τρίο μου στην Πόλη του Μεξικού μπροστά από 8000 ανθρώπους. Ήταν καταπληκτικό. Μέσα στο κοινό ήταν και πολλά νέα παιδιά που διασκέδαζαν. Έμοιαζε περισσότερο με ένα ευρωπαϊκό φεστιβάλ ροκ.

Πώς ήταν η εμπειρία σου από τη δουλειά σου για το “One–Year compositional project” το 2010, για το οποίο έπρεπε να συνθέτεις ένα νέο κομμάτι κάθε μέρα όλη τη χρονιά?

Αρχικά σκέφτηκα ότι έχω και με το παραπάνω ιδέες για να ανταποκριθώ και τους πρώτους μήνες οι ιδέες και τα κομμάτια έβγαιναν από μέσα μου με ευκολία. Όμως ύστερα από λίγο κατάλαβα ότι επαναλάμβανα τον εαυτό μου με τρόπο που ήταν αντίθετος με τα γούστα μου. Ύστερα άρχισε μια διαδικασία κατά την οποία αναζητούσα συνεχώς νέους τρόπους σύνθεσης και δοκίμασα πολλά διαφορετικά στυλ….

Όταν καταπιάνεσαι με το «μυστήριο» της σύνθεσης, τι είναι εκείνο που σε κάνει να αισθανθείς ότι έχεις ολοκληρώσει ένα κομμάτι; Πώς εξελίσσεται με τον καιρό παίζοντάς το; 

Θα έλεγα ότι ένα κομμάτι κατά κάποιο τρόπο δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Δε φοβάμαι να αλλάξω μια συγχορδία ή το ρυθμό ή ο,τιδήποτε άλλο, όταν αισθανθώ ότι πρέπει. Το κάνω αυθόρμητα όταν παίζω ή καθώς γράφω, όταν  νιώθω ότι η νέα αυτή εκδοχή είναι καλύτερη. Τις περισσότερες φορές δεν συνθέτω για άλλους, παρά μόνο για τα δικά μου γκρουπ και έτσι έχουμε την ευκαιρία να προβάρουμε τη μουσική μου και να την εξελίσσουμε πηγαίνοντάς στην σε ένα άλλο επίπεδο.

Πώς ξεκίνησες να παίζεις με ολόκληρο το σώμα του πιάνου και να χρησιμοποιείς λούπες και ηλεκτρονικά;

Πάντα με ενδιέφεραν οι ήχοι και οι αυτοσχεδιασμοί. Έτσι ήταν για μένα εντελώς φυσικό να επεκτείνω τις δυνατότητές μου εξερευνώντας νέους ήχους. Αργότερα μελέτησα συνθέτες όπως ο John Cage και ο George Crumb, οι οποίοι είχαν αναπτύξει συγκεκριμένες τεχνικές για τον τρόπο με τον οποίο παίζονται κάποιες αρμονίες στις χορδές του πιάνου. Πριν από πέντε χρόνια ο δάσκαλός μου ο Peter Madsen ξεκίνησε στην Αυστρία το CIA Ensemble (Collective of Improvising Artists) και μου ζήτησε να συμμετάσχω. Έτσι αυτό ήταν για μένα ένα σημείο εκκίνησης για να πειραματιστώ πιο εκτενώς με διάφορα σινθ και εφέ. Όμως για το καινούριο μου σόλο πιάνο πρότζεκτ με τα τραγούδια του Prince, αποφάσισα να επιστρέψω στις ρίζες μου και να χρησιμοποιήσω μόνο το πιάνο, χωρίς καθόλου ηλεκτρονικά.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Πριν από δύο χρόνια μετακόμισα από το Vorarlberg (στη δυτική πλευρά της Αυστρίας) στη Βιέννη, όπου γνώρισα πολλούς νέους μουσικούς. Έτσι έφτιαξα ένα νέο τρίο και ένα νέο ντούο στη Βιέννη και για το επόμενο διάστημα έχω χιλιάδες ιδέες για νέα γκρουπ και πρότζεκτ…

Serious, Αύγουστος 2012

Assaf Kehati

Assaf Kehati «Flowers and Other Stories» (AK Jazz)

Ένας ακόμη από τους δεκάδες νέους μουσικούς από το Ισραήλ που αναζητούν τη διεθνή αναγνώριση στην Αμερική. Κάτοικος Νέας Υόρκης από το 2007 ο κιθαρίστας Assaf Kehati μπόρεσε να συνευρεθεί με ονόματα όπως ο Ran Blake, ο George Garzone και ο Billy Hart και δουλεύει μόνιμα με το δικό του γκρουπ. Με αυτό το σταθερό κουαρτέτο ηχογράφησε το δεύτερο CD του «Flowers and Other Stories», όπου παρουσιάζει επτά δικά του κομμάτια. Τίτλος που περιγράφει με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια ό,τι περικλείει: την εύθραυστη ομορφιά των συνθέσεων, τα χρώματα που σκορπίζουν οι μελωδίες, την αφηγηματική πλοκή τους. Με εξαίρεση το ανήσυχο, παιχνιδιάρικο και σε ζωηρό τέμπο “Mr. Mario”, τα υπόλοιπα κομμάτια κρατιούνται σε αργές ταχύτητες. Δίνοντας χώρο και χρόνο στη μουσική να αναπνεύσει και δημιουργώντας μια νοσταλγική διάθεση ο Kehati αφήνει δυόμισι λεπτά στο άλτο του Alon Farber για να ξεδιπλώσει το θέμα του “Calling Me Home”, κι ύστερα ο ίδιος με το σόλο του ανεβάζει σιγά σιγά την ένταση που κορυφώνεται με το σαξόφωνο και τα δυναμικά γεμίσματα από τα τύμπανα του Udi Schlomo. Με παρόμοιο τρόπο και σε ανάλογο κλίμα αναπτύσσεται και το “The Most Beautiful Flower”, με τους μελαγχολικούς τόνους να παραμένουν και στο σύντομο “Tali” που αφήνεται εξολοκλήρου στον Farber με το γλυκό του φύσημα αυτή τη φορά στο σοπράνο. Το “Don’t Attack” που ξεκινά με ακόμη αργότερο τέμπο, έχει διακυμάνσεις και εξάρσεις με το όμορφο σολάρισμα από το σοπράνο και την κιθάρα, και τέλος στο “Invisible Green”, το μοναδικό κομμάτι για τρίο (χωρίς τον Farber), ο κιθαρίστας χρησιμοποιεί ένα περίπλοκο αρμονικό πλαίσιο για την εξίσου σύνθετη μελωδία που ξετυλίγεται σαν νήμα με τη βοήθεια του Daniel Sapir, που οι μπασογραμμές του αντηχούν γεμάτες όγκο και βάθος.

eπαφή: www.assafkehati.com

Jazz & Tzaz, Ιούλιος 2012

Stew Cutler

Stew Cutler: “After Hours” (Cogna)

Session κιθαρίστας με μακρά προϊστορία, ο Stew Cutler έχει συμμετάσχει σε αναρίθμητες ηχογραφήσεις γνωστών μουσικών από διάφορους χώρους (ανάμεσά τους οι Percy Sledge, Wilson Pickett, Bobby Previte, Lester Bowie, Meatloaf και Wayne Horvitz). Πράγμα που σημαίνει ότι έχει την ευχέρεια να κινείται ανάμεσα σε πολλά στιλ. Το προηγούμενό του άλμπουμ “Trio/Live” (το μόνο από τα υπόλοιπα τέσσερα CD του που έχω ακούσει), ήταν μια συλλογή από δικές του φιούζον συνθέσεις, που έδειχνε πόσο τον έχουν επηρεάσει, αλλά και πώς μπορεί να συνδυάζει τα ετερόκλιτα στοιχεία με τα οποία έρχεται σε επαφή όλα αυτά τα χρόνια.

Με το “After Hours” όμως επικεντρώνεται στη soul jazz πλευρά του, με τέσσερα καινούρια κομμάτια και τέσσερα στάνταρντ (“No Greater Love”, “Just My Imagination”, “Au Privave” και “Them That Got”). Με πυρήνα το κλασικό χάμοντ τρίο (με τον Chip Crawford στο χάμοντ και τον Skoota Warner στα τύμπανα) αγκαλιάζει το γνώριμο ήχο της δεκαετίας του ’60, χωρίς διάθεση για πειραματισμούς, αλλά δείχνοντας ότι και γούστο έχει και άριστη γνώση του αντικειμένου. Στην ατμοσφαιρική μπόσα “Recluse” το τρίο ενισχύεται από το ηλεκτρικό μπάσο του David Cutler, το γνωστό “Them That Got” του Ray Charles μετατρέπεται σε ντουέτο για την κιθάρα του Cutler και τη φωνή του Paul Saax, ενώ το εξωτικό “Bambou” με μια άρκο εισαγωγή από το κοντραμπάσο του Booker King και ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα της κιθάρας, είναι το πιο πρωτότυπο κομμάτι του άλμπουμ.

www.stewcutler.com